Tempelierszwaard gebruikt in de kruistochten (12e eeuw)

Deze organisatie was iets minder dan twee eeuwen actief. Het werd in 1118 of 1119 gesticht door negen Franse ridders onder leiding van Hugo de Payens na de Eerste Kruistocht. Het oorspronkelijke doel was om de levens te beschermen van de christenen die na de verovering de pelgrimstocht naar Jeruzalem maakten. Ze werden erkend door de Latijnse patriarch van Jeruzalem, Gormond de Picquigny, die hen in de regel die van de Augustijner kanunniken van het Heilig Graf gaf.

Officieel goedgekeurd door de Katholieke Kerk in 1129, groeide de Orde van de Tempel snel in omvang en macht. De Tempeliers gebruikten als onderscheidend een witte mantel met daarop een rood kruis getekend. Leden van de Orde van de Tempel behoorden tot de best opgeleide militaire eenheden om deel te nemen aan de kruistochten. Niet-strijdende leden van de orde beheerden een complexe economische structuur in de hele christelijke wereld, creëerden nieuwe financiële technieken die een primitieve vorm van de moderne bank vormen, en bouwden een reeks vestingwerken in de Middellandse Zee en het Heilige Land.

Het succes van de Tempeliers is nauw verbonden met de kruistochten; het verlies van het Heilige Land leidde tot de verdwijning van de aanhangers van de Orde. Bovendien wekten de geruchten rond de geheime inwijdingsceremonie van de Tempeliers groot wantrouwen. Felipe IV van Frankrijk, die veel schatplichtig was aan de Orde, begon paus Clemens V onder druk te zetten om hem maatregelen te laten nemen tegen haar leden. In 1307 werden grote aantallen Tempeliers gearresteerd, onder marteling tot bekentenis gebracht en vervolgens op de brandstapel verbrand. In 1312 gaf Clemens V toe aan de druk van Filips en ontbond de Orde. De abrupte verdwijning van zijn sociale structuur gaf aanleiding tot talrijke speculaties en legendes, die de naam van de Tempeliers tot op de dag van vandaag levend hebben gehouden.